Laten we eerst eens terug gaan in de tijd. Ik denk dat het is begonnen toen ik in Goes ging wonen. Na de grote stad, waar ik altijd genoot omdat iedereen in Amsterdam een “vreemde” is, waar ik vrij was, was Goes ineens wel erg rustig. Ik kon mijn draai niet vinden. Het leek alsof de mensen mij niet begrepen. Ik voelde me alleen. Toen ik contact kreeg met Joey en de plannen om met een groepje ZZP-ers dingen samen te gaan doen concreet werden ging het iets beter. Maar toch knaagde er iets. Kort na de geboorte van Zoë begon ik steeds meer terug te verlangen naar mijn “oude” leven. Was ik maar nooit uit Amsterdam gegaan, ging vaak door mijn hoofd. Ik keek iedere dag achteruit. Terug naar hoe het was. Naar hoe het had kunnen zijn. Ik had moeite met mijn eigen kind. Als zelfstandige aan het werk zijn werd lastiger en verdween iedere dag wat meer naar de achtergrond. Ik voelde mij slaaf van mijn leven en bijna alle dagen voelden hetzelfde. Ik werd er gek van! Het gevoel van helemaal niet meer weten wie ik was en wat ik wilde ging overheersen. Als de dag van gisteren herinner ik me dat ik in Goes met Zoë in de tuin zat en letterlijk om hulp schreeuwde.

Hoe Zoë naar me keek zal ik nooit vergeten. Ik was zelf geschrokken van mijn uitbarsting, Zoë niet. Ze keek me alleen maar aan met grote ogen alsof ze wilde zeggen: “Zo mama… lucht dat even op of niet? Maak je niet zo druk. Het leven is toch super? Kijk de blauwe lucht! Kijk de eend!”. Ik pakte mijn laptop en besloot te gaan zoeken naar iets leuks om te doen in het weekend. Ik weet niet meer hoe het kwam, maar zonder reden kwam ik op een pagina waar ik de cover zag van een boek, “The Secret” zonder er erg in te hebben las ikd e samenvatting en ik raakte geinteresseerd. “The Secret” geschreven door Rhonda Byrne. Ik had geen zin meer om iets te doen, sprong met Zoë op de fiets en reed naar de bibliotheek. Het boek was er. Het was ontzettend overdreven, echt Amerikaans geschreven. Maar ik las tussen de regels dingen die mij aanspraken, prikkelden! Ik las het in een dag uit.

Het licht was aan gegaan. Nee, geen kaarslicht maar een grote bouwlamp! Dat ik zoiets simpels al die tijd over het hoofd heb gezien! Later bleek dat er ook een film was. Die heb ik gekeken. Ik ontdekte steeds meer signalen. Ik kwam er achter dat Oprah Winfrey 2 shows aan het boek had gewijd. Het boek “The Secret” gaat over de zogenaamde “wet van de aantrekkingskracht”. In het kort komt het er op neer dat je zelf bepaalt hoe je je leven leidt, wat er gebeurt en zelfs wat je overkomt. Dat je alles kunt krijgen wanneer je je er op instelt. Dit betekent dat je met je gedachten, gevoelens en bedoelingen sturing kunt geven aan je leven. En dat het belangrijk is dat je je hier bewust van bent. Dat je zelf beschikt over een bewust en onbewust gestuurde aantrekkingskracht.

Ik hoor jullie denken. Ja, ja Janet, mooi zweverig verhaal. Maar wat kan ik hier mee? Dat had ik ook. Ik had veel vragen, maar mijn interesse was gewekt! En in de afgelopen jaren heb ik mij in heel veel aspecten van de “wet van de aantrekkingskracht” verdiept. Met steeds meer vragen, maar soms ook antwoorden. Of zetjes in de juiste richting. En met die antwoorden en zetjes, maar ook met het bewust bezig zijn met mijn eigen leven merk ik verandering. In positieve zin! Ik ben nog niet waar ik wil zijn, maar ik ben op weg. Ik werk hard aan het veroorzaken van een gelukkig leven. Voor mijzelf, maar ook voor anderen.

niets MOET

Ik zeg nu niet dat jullie allemaal het boek moeten lezen. Ik zeg ook niet dat je blindelings moet afgaan wat ik zeg. Ik wil proberen om jullie zelf, op een leuke manier te laten nadenken over wat je wil bereiken en hoe. Ik ga jullie helpen om te visualiseren.

Visualiseren komt er in het kort op neer dat je bewust inbeeldt wat je kunt zijn, doen of hebben. Met open of dichte ogen. Misschien denk je “Oh, dat kan ik niet, want ik zie nu wat ik zie en als ik mijn ogen dicht doe dan is het gewoon zwart”. Je hebt gelijk, maar toch ben je al in staat om te visualiseren. Waarschijnlijk doe je het elke dag! Als ik je vraag: “Wat is de kleur van je auto?” of “waar staat je bed in de slaapkamer?” dan weet je dat meteen. Je ziet het voor je. Op verschillende plaatsen vond ik tips over het “Vision Board”. Het is een hulpmiddel om te visualiseren. Je neemt een stuk karton of canvas waar je allemaal plaatjes op plakt die je uit verschillende tijdschriften scheurt. De plaatjes kunnen erg specifiek zijn of het kunnen afbeeldingen zijn die een bepaald gevoel bij je oproepen. Iemand die op het strand van geluk in de lucht springt bijvoorbeeld. De bedoeling is om jezelf te omringen met afbeeldingen van wie je wilt zijn, wat je wilt hebben, waar je wilt wonen, op vakantie gaat. Het doel is je gedachten te sturen naar alle positieve zaken die je wilt “aantrekken”.

Als je nu (of al eerder) met je wenkbrauwen omhoog zit, zo zat ik ook. Maar houd nog eventjes vol en lees verder.

Ik heb drie vision boards versleten. De eerste maakte ik in Goes. Ik wilde tuindeuren. plak. Onze auto was vaak kapot en ik wilde graag een nieuwe plak. Ik plakte een paar plaatjes van tropische stranden en ik hing het bord boven mijn bureau. Er stond nog meer op, maar dat weet ik niet meer. Helaas heb ik het bord bij de verhuizing weggegooid. De eerste dagen keek ik bewust naar mijn vision board. Daarna niet meer. Ik wenste dagelijks dat we zouden verhuizen uit Goes. Het huis stond al zo lang te koop en ik smachtte naar een nieuwe omgeving. Ergens in die tijd begon ik dromen te krijgen die ik mij steeds in de ochtend wist te herinneren. Ik zat voor een tuindeur, zwanger. Overal waren bomen, het moest iets van een bos zijn. Ik was zwanger (op dat moment was er absoluut geen sprake van een 2e kindje..) en zag Zoë (mijn oudste dochter) op haar Winney de Pooh karretje zitten en ze werd geduwd door een ander kindje. Achterin stond een soort groen schuurtje met een puntdak. Ik zat in een belachelijk grote tuin. Toen ik de droom een aantal keer had gehad vertelde ik het aan Milo. Ik schetste het op een kladje. Milo ging naar funda.nl en liet het een na het andere huis zien. “Is het deze?”,”nee”. “Deze?”, “ook niet”. Hij zal wel gedacht hebben. Ik was het ondertussen zo beu dat het huis niet verkocht werd! We hadden voor en achter een bord, maar ook in de schuur stond een “Te Koop” bord. Ik besloot er de stikker “verkocht” op te plakken.

Ineens gingen de zaken op mijn visionboard erg snel!

Milo kon voor een klus naar Aruba (strandbeeld op mijn vision board) , of ik mee wilde. Iedereen verklaarde ons voor gek dat we met een baby van 9 maanden 16 uur gingen vliegen. We lieten de nieuwe Volvo achter op Schiphol. We bleven een maand. Terug in Nederland raakte ik al snel zwanger. We hadden ineens, uit het niets, een bezichtiging voor het huis. Ze wilden meteen kopen. Toen we op zoek moesten naar een nieuw huis kwam mijn vader met de “Beukenhorst”. Een huis midden in de bossen met een belachelijke grote tuin!. De tuindeuren van mijn vision board hebben we later zelf geplaatst. Op een middag in augustus is het nichtje van Zoë bij ons aan het spelen en duwt Zoë op haar Winney the Pooh karretje..Met mijn hoogzwangere buik kijk ik naar ze en zie in de achtergrond een schuurtje met puntdak. Ineens kreeg ik een warm gevoel; dit was exact het plaatje uit mijn droom! Het puntdak uit mijn dromen bleek van het schuurtje van de buurman te zijn, haha! Zo nauwkeurig, bijna eng maar zeker magisch!

Ik ging meer oefenen, leren en las (Abraham Hicks, Neville Goddard en Joseph Murphy) alles wat ik kon vinden over “de wet van de aantrekkingskracht”. Ik ontdekte dat zelfs beroemdheden “The Law of Attraction” toepassen. Jim Carrey, Will Smith en Oprah. Ook Pharell, ontdekte ik deze week bij Umberto Tan. Oprah zei eens tegen Larry King dat je echt je realiteit kunt veranderen gebaseerd op wat je denkt. Als je het leuk vindt moet je maar eens googlen op bekende namen in combinatie met “Law of attraction”. Jim Carrey verteld over zijn motivatie in een mooie video. Ik heb nog zoveel voorbeelden; de perfecte parkeerplaats, sleutels terugvinden, mooie ontmoetingen, concertkaartjes winnen, een kwijtschelding en nog veel meer.

Met visualiseren kreeg ik toch een hoop voor elkaar. Toch bleef ik rusteloos, miste een doel in mijn leven. Zelfs een coach kon me niet helpen. Al op mijn zesde ontdekte ik dat ik talent had om mensen te laten lachen, ik was op weg om hier echt iets mee te gaan doen. Maar door omstandigheden in mijn jeugd werd ik een ander mens. Ergens onderweg ben ik mijn zelfvertrouwen kwijtgeraakt. Ik durfde zelfs audities niet meer aan. Nu voel ik mij te oud, heb het gevoel dat er geen kansen meer liggen voor een “oudere” cabaretier. Dit frustreert me, het putte me uit. En in november 2013 werden bijna letterlijk mijn benen onder mijn lijf uitgerukt. In het ziekenhuis realiseerde me dat ik niet meer visualiseerde, nou, op het verkeerde! Ik wilde een zeer persoonlijk vision board maken maar had absoluut geen energie of zin in kritiek, vervelende vragen en een “joh, wat een zweverigheid, wat een onzin”. Ik weet dat het werkt ik hoef het niet te bewijzen, ik doe het voor mezelf. Er moest iets nieuws komen maar wat?

Die vrijdagmiddag komt Zoë uit school en vraagt me: “mama, wat is een kijkdoos?” “Ooh lieverd, een kijkdoos dat is zoooo leuk, dat maakte mama vroeger vaak.” Weet je wat; wij gaan samen een kijkdoos maken. Laten we dat volgende week doen dan zal mama de spulletjes bij elkaar verzamelen die nodig zijn om er eentje te maken. Ik had vanalles bij elkaar gesprokkeld; sticker, veertjes, sateprikkers, watten karton kaarten en natuurlijk een doos. Maar wat ze zelf toch wel het allermooiste vond was dat ik haarzelf uit haar uitnodiging had geknipt (hierin is ze een elfje). Wauw mama ik woon ook in de nieuwe wereld, was het heerlijke enthousiaste antwoord. Die week erop gingen we dus samen een kijkdoos maken. Nou ja, samen..Zoë wilde het liever alleen doen en ik mocht pas kijken als hij helemaal af was. Ik vertelde haar dat als hij af was er een Crêpepapiertje overheen moet. Dus had ze bedacht dat ik die er dan maar op de tast overheen moest doen…Aan het einde van de middag kwam er een harde “klaar” vanuit de knutselhoek. “Mamaaaa het kretschpapier (whahahaha) mag erop. Maar niet kijken hoor! Ze koos (natuurlijk) roze en om er zeker van te zijn dat ik nog niet in haar doos keek (hmm… ietwat ongemakkelijke zin..) legde ze het papier als een soort dekentje over de doos heen. Ik plakte het vast en gaf de doos aan haar. “Kijk jij maar eens door het gaatje naar jouw aller eerste kijkdoos, knappert!” Een snoetje zo mooi van opwinding met een Wauw en een vet cool en een wat mooi!! Moet je maar eens kijken mama! En ze gaf de doos aan mij. Met voorbedachte rade om te roepen dat hij mooi is omdat het je kind is en je als ouder altijd alles mooi moet vinden van je kind, ook al is het spuuglelijk kwam er spontaan en geheel onverwachts een gil uit mijn mond gevolgd door een wauw en geweldig! De doos was ECHT prachtig! Even werd je in een roze vriendelijke wereld gezogen van kleur, plaatjes, veertjes en in het midden het vrolijke kopje van elfje Zoë. Je werd er direct vrolijk inclusief vlinders in je buik. Mijn hart maakte een reuze sprong. DAT is het; Niemand die het ziet want tenslotte is het aan de buitenkant maar een “gewone” schoenendoos. Een kijkdoos vol met dromen en verlangens. Zo is de Droomdoos geboren.

Ik wil mensen inspireren, motiveren, enthousiasmeren. Mensen helpen voelen “Ik ben uniek, ik ben de moeite waard!” Niet met vragenlijsten. Niet op de sofa. Geen kille testen, een gesprek, een dikke factuur en een deur die achter je dicht valt. Ik wil mensen inspireren, vasthouden, raken en blijven volgen.

Een tijd geleden kreeg ik een mailtje van een coach, een dame. Ik heb overal op de wereld contacten met mensen die hun eigen ervaringen met “the secret”, de “wet van de aantrekkingskracht” en “visualisaties” delen. Hele leuke, interessante en inspirerende mensen. Ik dacht dat deze persoon daar ook bij hoorde, maar ik kende haar niet. Ze gaf 5 overtuigende mensen een gratis telefoonsessie. Ik reageerde op mijn eigen sarcastische manier, maar wel humoristisch natuurlijk. “Ik hoor niet echt tot je doelgroep schatje!”, verzenden!

De reactie van was onverwacht. Blijkbaar vond ze de mail hilarisch. Ze vroeg mij om eens contact met haar op te nemen en dat deed ik. Het was een leuk gesprek. Ik vertelde haar over mijn bedrijf, dat creativiteit steeds minder wordt gewaardeerd, dat ik alleen werkte, alles wat in me op kwam. Op een gegeven moment vroeg ik beschaamd wat ik haar verschuldigd was, ik hield haar immers al een uur aan de lijn! Toen zei ze en ik citeer;

“Jij moet je enthousiasme, humor en positiviteit overbrengen op anderen die het nodig hebben, het werkt aanstekelijk en als dat ook nog zou kunnen met wat creativiteit dan ben je er volgens mij!”

Nou heerlijk hoor die bos veren in mijn reet maar een stemmetje in mijn hoofd zei direct ja, ja mevrouwtje! Voordat ik het wist floepte ik er een sarcastisch “TUURLIJK!” uit. Toen zei ze; “Je mag ermee doen wat je wilt, het is jouw leven. Mij is duidelijk dat je meer dan genoeg over je zelf weet en dat ik, of wat voor coach dan ook, daar verder niets aan toe kan voegen. Het enige wat je uit moet vinden is hoe je de talenten die je hebt kunt omzetten in een onderneming.”

Ik vertelde haar over mijn idee voor de droomdoos. Ze was dolenthousiast! Ik voelde dat ze het oprecht meende. Ik maakte een plan, allerlei soorten doelgroepen bepalen, kosten bepalen, wat het allemaal zou inhouden van voor tot ver na het maken van een droomdoos. Ik voelde steeds meer dat de droomdoos een startpunt wordt van iets veel groters en voor dat ik het wist was mijn plan al een workshop van een week, op een fantastische locatie in een zonnig land!

Een droom idee vol passie was geboren; de droomdoos in een mooi geheel; Dreamalicious!!