Even terug in de tijd

Laten we eerst eens terug gaan in de tijd. Ik denk dat het is begonnen toen ik in Goes ging wonen. Na de grote stad, waar ik altijd genoot omdat iedereen in Amsterdam een “vreemde” is, waar ik vrij was, was Goes ineens wel erg rustig. Ik kon mijn draai niet vinden. Het leek alsof de mensen mij niet begrepen. Ik voelde me alleen. Toen ik contact kreeg met Joey en de plannen om met een groepje ZZP-ers dingen samen te gaan doen concreet werden ging het iets beter. Maar toch knaagde er iets. Kort na de geboorte van Zoë begon ik steeds meer terug te verlangen naar mijn “oude” leven. Was ik maar nooit uit Amsterdam gegaan, ging vaak door mijn hoofd. Ik keek iedere dag achteruit. Terug naar hoe het was. Naar hoe het had kunnen zijn. Ik had moeite met mijn eigen kind. Als zelfstandige aan het werk zijn werd lastiger en verdween iedere dag wat meer naar de achtergrond. Ik voelde mij slaaf van mijn leven en bijna alle dagen voelden hetzelfde. Ik werd er gek van! Het gevoel van helemaal niet meer weten wie ik was en wat ik wilde ging overheersen. Als de dag van gisteren herinner ik me dat ik in Goes met Zoë in de tuin zat en letterlijk om hulp schreeuwde.