Droomdoos

Met visualiseren kreeg ik toch een hoop voor elkaar. Toch bleef ik rusteloos, miste een doel in mijn leven. Zelfs een coach kon me niet helpen. Al op mijn zesde ontdekte ik dat ik talent had om mensen te laten lachen, ik was op weg om hier echt iets mee te gaan doen. Maar door omstandigheden in mijn jeugd werd ik een ander mens. Ergens onderweg ben ik mijn zelfvertrouwen kwijtgeraakt. Ik durfde zelfs audities niet meer aan. Nu voel ik mij te oud, heb het gevoel dat er geen kansen meer liggen voor een “oudere” cabaretier. Dit frustreert me, het putte me uit. En in november 2013 werden bijna letterlijk mijn benen onder mijn lijf uitgerukt. In het ziekenhuis realiseerde me dat ik niet meer visualiseerde, nou, op het verkeerde! Ik wilde een zeer persoonlijk vision board maken maar had absoluut geen energie of zin in kritiek, vervelende vragen en een “joh, wat een zweverigheid, wat een onzin”. Ik weet dat het werkt ik hoef het niet te bewijzen, ik doe het voor mezelf. Er moest iets nieuws komen maar wat?

Die vrijdagmiddag komt Zoë uit school en vraagt me: “mama, wat is een kijkdoos?” “Ooh lieverd, een kijkdoos dat is zoooo leuk, dat maakte mama vroeger vaak.” Weet je wat; wij gaan samen een kijkdoos maken. Laten we dat volgende week doen dan zal mama de spulletjes bij elkaar verzamelen die nodig zijn om er eentje te maken. Ik had vanalles bij elkaar gesprokkeld; sticker, veertjes, sateprikkers, watten karton kaarten en natuurlijk een doos. Maar wat ze zelf toch wel het allermooiste vond was dat ik haarzelf uit haar uitnodiging had geknipt (hierin is ze een elfje). Wauw mama ik woon ook in de nieuwe wereld, was het heerlijke enthousiaste antwoord. Die week erop gingen we dus samen een kijkdoos maken. Nou ja, samen..Zoë wilde het liever alleen doen en ik mocht pas kijken als hij helemaal af was. Ik vertelde haar dat als hij af was er een Crêpepapiertje overheen moet. Dus had ze bedacht dat ik die er dan maar op de tast overheen moest doen…Aan het einde van de middag kwam er een harde “klaar” vanuit de knutselhoek. “Mamaaaa het kretschpapier (whahahaha) mag erop. Maar niet kijken hoor! Ze koos (natuurlijk) roze en om er zeker van te zijn dat ik nog niet in haar doos keek (hmm… ietwat ongemakkelijke zin..) legde ze het papier als een soort dekentje over de doos heen. Ik plakte het vast en gaf de doos aan haar. “Kijk jij maar eens door het gaatje naar jouw aller eerste kijkdoos, knappert!” Een snoetje zo mooi van opwinding met een Wauw en een vet cool en een wat mooi!! Moet je maar eens kijken mama! En ze gaf de doos aan mij. Met voorbedachte rade om te roepen dat hij mooi is omdat het je kind is en je als ouder altijd alles mooi moet vinden van je kind, ook al is het spuuglelijk kwam er spontaan en geheel onverwachts een gil uit mijn mond gevolgd door een wauw en geweldig! De doos was ECHT prachtig! Even werd je in een roze vriendelijke wereld gezogen van kleur, plaatjes, veertjes en in het midden het vrolijke kopje van elfje Zoë. Je werd er direct vrolijk inclusief vlinders in je buik. Mijn hart maakte een reuze sprong. DAT is het; Niemand die het ziet want tenslotte is het aan de buitenkant maar een “gewone” schoenendoos. Een kijkdoos vol met dromen en verlangens. Zo is de Droomdoos geboren.